Yangın Yükü ve Kültürel Miras İkilemi

Ege ve Akdeniz’de otelleri denetliyorum.

Tüm kapıları, yatakları, dolapları sedir ağacından yapılmış ahşap
İçeride inanılmaz bir sedir kokusu… Muhteşem bir rahiya.

Uyuduğunuzda Torosların yüzyıllık kokusunu, atmosferini, tarihini içinize çekiyorsunuz.

Bir diğer otelde, lobide kafamı kaldırıyorum.
Otelin birçok tavanı ahşap…
Muğla el işçiliğiyle yapılmış tavanlar.
Gökyüzü yok; yerine ustalıkla işlenmiş bir Muğla tavanı var.
Yüzyılların emeğini hissediyorsunuz.

Ama karşınızda, “yangın yükü fazla” diye dosya tutan bir itfaiye memuru:
— “Bunu sökün!”

İtfaiye memuru haklı mı?
Evet, haklı.

Şimdi?
Yangın yönetmeliği var.

Yangın yönetmeliği diyor ki: “Yanıcı yükü azalt.”
Ama sökmekle olmaz bu iş.

Kendi elimizle kültürümüzü yok ediyoruz.

Bizim kültürümüz,

Ağaçtan evler…
Sedirden sandıklar…
Cevizden kapılar…

Sürdürülebilirlik, yalnızca enerji tasarrufundan, musluğa perlatör takmaktan ibaret değildir.
Sürdürülebilirlik; Muğla tavanının, sedir ağacının, el oyması kapının,
geleceğe, çocuklarımıza taşınmasıdır.

Peki çözüm mü?
Çözüm var!

Yangın geciktirici vernik var, intumescent boya var.
Sprink sistemleri, duman dedektörleri var.
Tavanı sökmek yok!
Koruyarak, tedbirle yaşatacağız.

Envanter çıkaracağız.
Yangın yükü hesapları yapacağız.
Malzemelerin sertifikalarını dosyalayacağız.
Bakım ve yenileme planları oluşturacağız.

Sonra itfaiyeye gideceğiz ve diyeceğiz ki:
“Bakın, biz yangına karşı hazırız, kültürümüze de sahip çıkıyoruz.”

Kültür, müzelerde saklanan tozlu eserlerden ibaret değildir.
Kültür; her gün başımızın üstünde duran,
ellerimizin dokunduğu,
hikâyemizin ahşapla yazıldığı o tavandır.

Yangın yükünü düşürmek kolaydır.
Ama kültür yükünü yükseltmek gerekir.

Tedbirle olur, iradeyle olur.
Yangın çıkar, üzülürsün…
Ama tavanı kendi elinle sökersen,
o artık yangın değil, intihardır.