Miryokefalon

Gece…
Dağlar sessiz.
Yıldızların altında yol alıyorum.
Denizli’yi Antalya’ya bağlayan Cankurtaran Geçidi…
Honaz Dağı’na yaslanmış.
Karanlığın en koyu anında bile tarih kokuyor burası.

Aylardan Ağustos.
Türk tarihinin zafer ayı.
Malazgirt. Otlukbeli. Çaldıran. Mercidabık. Mohaç. Büyük Taarruz.
Her biri milletimizin kaderini değiştiren savaşlar.
Her biri Anadolu’nun Türk’e yurt oluşunun mühürleri.

Kulaklarımda yankılanıyor sanki…
Neferlerin haykırışı.
Süvarilerin nal sesleri.
Okçuların gerilen yayları.
Hassa askerlerinin disiplinli adımları.
Türkmen gönüllülerinin coşkulu naraları.
Bin yıl öncesinin ordusu, bugün dağlarda hâlâ nefes alıyor gibi.

Cankurtaran…
Yalnızca bir geçit değil.
Binlerce yıldır orduların, kervanların, göç yollarının kavşağı.
Dar vadileri, pusuya elverişli yamaçlarıyla doğal bir savunma hattı.
Stratejik bir kader noktası.

Tarih: 1176’nın Eylülü.
Selçuklu Sultanı II. Kılıç Arslan, Bizans İmparatoru Manuel Komnenos’un kudretli ordusunu burada bekledi.
Adı Miryokefalon’du. Yunanca “on bin tepe” demekti.
Ve gerçekten de binlerce tepeyle çevrili, dar vadileri ve pusulara uygun geçitleriyle bir coğrafya…
Adı bile savaşın kaderini fısıldıyordu.

Tarihçiler Miryokefalon’u Denizli, Isparta ve Konya arasında konumlandırır.
Tartışmalar var.
Ama coğrafya değişmez: dar vadiler, keskin geçitler, pusulara biçilmiş dağ yolları.

O gün…
Atlarının nallarıyla yere vuran Türkmenler yalnızca Bizans’ı durdurmadı.
Anadolu’nun kaderini mühürledi.

Malazgirt’te açılan kapı, Miryokefalon’da kapandı.
Ve artık bu topraklar Türk’ün ebedî yurdu oldu.

Unutuyoruz…
Oysa tarih sadece kitapların satırlarında değil; taşın gölgesinde, rüzgârın fısıltısında yaşar.
Dağın eteğinde, geçidin sessizliğinde yankılanır.
Zafer, kök salmaktır bu toprağa.
Evlatlara yurt bırakmak…
Ve sonsuza dek bu topraklarda var olmaktır.